Het leek allemaal wat moeilijk te verlopen, toen de band rond Sergio Mendoza twee jaar geleden begon te werken aan deze nieuwe plaat -hun derde in totaal: in de nasleep van het meer dan succesvolle “Vamos a Guarachar!” begonnen ze er met veel goeie moed aan, maar ze kwamen eigenlijk nergens. Waarna Mendoza op tournee vertrok en in augustus 2019 een tweede poging ondernam en die lukte veel en veel beter: het schrijven van nieuwe songs gebeuren in géén tijd en op een uitermate speelse manier en dat valt aan de tracks op deze plaat makkelijk te horen.

De ingrediënten van Mendoza zijn bekend: als notoir Calexico lid, maakt hij uitgebreid gebruik van de muziekjes die beschikbaar zijn aan beide kanten van de Amerikaans-Mexicaanse grens, in Nogales, waar hij vandaan komt. Mendoza is een rockfan, die de volkse genres als cumbia en ranchera heeft leren appreciëren en die verder nit te beroerd is om de trompetten een stukje mariachi te laten spelen en dat alles te vermengen met de rock en de pop van zijn jeugd enovergoten door een boogaloo-saus, die op deze plaat werkelijk alomtegenwoordig is.

De klank van de plaat is behoorlijk sober en toch radiovriendelijk gehouden en, wat eigenlijk helemaal niet zo bedoeld was, maakt de plaat helemaal uitzonderlijk: het is een CD vol samenwerkingen geworden. Oorspronkelijk was het alleen de bedoeling dat Nick Urata van het geweldige Devotchka de zangpartij op “Little Space” voor zijn rekening zou nemen. Mendoza stuurde hem de instrumentale track door en kreeg een resultaat terug dat hem in niet geringe mate verraste en verbaasde: wat bedoeld was als een song in de richting van The Jam, kwam terug als een regelrechte cumbia. Dat werkte inspirerend, want naarmate Mendoza aan de andere nummers verder werkte, ging hij steeds makkelijker stemmen horen die geschikt zouden zijn voor de zangpartijen en zo kwam hij dus uit bij Amparo Sanchez, de Calexico-bekende, die “Boogaloo Arizona” neerzette?

Voor “No Te Esperava” kwam de gitaar van Joey Burns in beeld en voor afsluiter “Hoodoo Voodoo Queen” -helemaal in Andrews Sisters-stijl, werden Gaby Moreno, Carrie Rodriguez en Solas’ Moira Smiley- aangeschreven. Violist Quetzal Guerrero schittert op opener “Palata”, “Eres Oficial”, “El Chumina” en “Why You Looking That Way” en DePedro, die in het verleden ook al vaker met Amparo Sanchez samenwerkte, maakt van de titeltrack een geheide radiohit in rumba-jasje.

Je zou dan denken dat zoveel inbreng van zoveel verschillende mensen de plaat nadelig zou beïnvloeden, maar net het omgekeerde gebeurde hier: dit is ruim veertig minuten weliswaar diverse, maar toch samenhangende bordermusic van vandaag. Gevonden vreten voor de zomerfestivals, die helaas deze zomer niet erg talrijk zullen zijn, maar uitgesteld is niet verloren: de CD is perfect geschikt voor feestjes-met-social-distancing. Luister gewoon even naar “Early in the Morning” en probeer daar maar stil bij te blijven zitten. Ik ben benieuwd naar uw berichten. Schitterende zomerplaat, met of zonder Corona!

(Dani Heyvaert)